Gezien theater: Con Amore van Rotterdamscentrumvoortheater en Theater Maatwerk

Er wordt een wit speelveld uitgerold, onheilspellende keelklanken zwellen aan. De spelers staan rondom het speelveld met kinderwagens, een ziekenhuisbed, een grote knuffel, muziekinstrumenten. Ik zie onder andere een frisse verpleegster, een rijzige deftige dame, een stoer macho-mannetje, een kleurige kermisvrouw, een man met een vos over zijn schouder. De spanning hangt in de lucht.
Scènes volgen elkaar op, in een park, een ziekenhuis, een bar. Vanuit mijn vogelperspectief kan ik goed zien wat er gebeurt. Ik voel me een beschouwer door mijn hoge positie. Ik zie dat de spelers rekening houden met het publiek ‘boven‘.  Ze spelen in en met de ruimte, ook die boven hun hoofden. Wat beelden zij door hun mimiek en lichaamstaal hun emoties goed uit, zonder tekst. Zoals in de scene in het park met drie mannen die met kinderwagens wandelen en elkaar ontmoeten. Ze zijn apetrots op hun kinderen. Een kind begint erbarmelijk te huilen. Waar komt dat geluid vandaan? Aan de rand van het speelveld schuift een zangeres in beeld die de babygeluiden maakt. De vaders raken in paniek, niet goed wetend wat te doen met het steeds harder krijsende kind. Ze pakken het bruusk op,het snelle wanhopige troosten helpt niet. Tot er een reddende agent komt die het kind met grote tederheid en rust weet te kalmeren. Hij laat de vaders verbijsterd achter.

In een uur en een kwartier vliegt de liefde voorbij. Soms zo hard dat de liefde onzichtbaar is. De ene scène is binnen een minuut voorbij, de volgende duurt tien minuten. Er zijn scènes die ik door een sterk beeld in één oogopslag begrijp, andere scènes niet. Ik laat het over me heenkomen. Een jong verliefd stel dat gulzig zoenend danst, een vrouw die zichzelf kritisch keurt voor een passpiegel, een eenzame dame op een barkruk met een gele roos. Zal hij of zij komen?  De dame weet zich geen houding te geven. De ober voert haar dronken. Ze kotst en huilt om de verloren illusie en wordt gered door  – alweer – de agent die wijzend naar de ober roept : “Hij weer zeker“. Eén van de lichte humorvolle, goed getimede momenten in de voorstelling die heen en weer beweegt tussen vrolijke lichtheid en gevoel van diep ongemak, omdat contact ontbreekt.

Het aardige is dat de rollen met gezag – de politieagent, de dokter – in de voorstelling gespeeld worden door mensen met het syndroom van Down. Zij zijn in deze voorstelling de baas. De 18 acteurs zijn mensen met en zonder beperking. Pas achteraf lees ik dat in de folder. Tijdens het kijken ging ik er van uit dat alle spelers een beperking hadden. Sommige een zichtbare, andere een verborgen gebrek. Zo ben ik in het dagelijks leven gewend aan de scheiding tussen de wereld van mensen met een beperking en de ‘onbeperkten’. Het is een aangename verrassing dat die scheiding in de voorstelling niet wordt benadrukt. Elke acteur speelt zijn sterkste spel. Met grote toewijding en talent. Ik heb genoten.

Marijke de Val

Gezien: 9 april 2016, Rotterdam
Theatergroep: Rotterdamscentrumvoortheater en Theater Maatwerk
Titel: Con Amore, Over Liefde en het gebrek daaraan
Aantal spelers: 18
Regie: Paul Röttger
Tijd:  75 minuten
Website: http://www.herenplaats.nl/theater/con-amore/

Nog te zien:
3 september 2016 - 17:00 uur - Mathenesserdijk 293, Rotterdam
4 september 2016 - 17:00 uur - Mathenesserdijk 293, Rotterdam
 

Con Amore is de derde voorstelling van een samenwerking tussen Theater Maatwerk, Galerie Atelier Herenplaats ( beide Pameijer ) en het rotterdamscentrumvoortheater. Zij zijn samen op weg in 2017 een nieuwe culturele instelling te vormen. Uniek door de structurele samenwerking in professionele kunstuitingen – theater, muziek, beweging en beeldende kunst - van mensen met en zonder beperking.