Wmo-taal 2: het keukentafelgesprek

Bij de decentralisatie van overheidstaken naar gemeenten, zoals de overheveling van AWBZ-functies naar de Wmo, vormt het keukentafelgesprek een centraal begrip. De gemeentelijke consulent schuift aan bij de kwetsbare burger om de hulpvraag helder te krijgen. Daarbij wordt eerst gekeken naar de eigen kracht van de persoon in kwestie en de mogelijkheden van zijn of haar netwerk. Als het niet lukt om de zorg die nodig is zelf te realiseren, zal de gemeente zoeken naar ondersteuning op maat. Daarvoor bestaat geen blauwdruk, elke gemeente bepaalt op zijn eigen manier op welk aanbod een beroep gedaan kan worden.

Het woord keukentafelgesprek roept bij mij van alles op. Het feit alleen al dat mensen een keuken hebben waar een tafel in past, maakt mij lichtelijk jaloers. Tijdens een korte voorjaarsvakantie was ik te gast op twee adressen, waar de keukentafel eigenlijk ook een huiskamertafel was. Zo’n lange houten tafel waaraan je met een prettig gezelschap plaatsneemt, terwijl de pannen op het vuur veelbelovend staan te borrelen. Ook het gesprek komt pruttelend op gang en eindigt pas als iedereen voldaan bedwaarts gaat. Aan een tafel is de kans op een conversatie van kwaliteit immers groter dan vanuit al te comfortabele fauteuils.

Een goed gesprek voeren is een kunst, en dat geldt zeker ook voor het keukentafelgesprek. Kwetsbaar zijn betekent niet per definitie onmondig zijn, maar er zijn ook burgers met een beperking die het echt niet alleen af kunnen. Zij kunnen zich laten ondersteunen door iemand uit hun eigen netwerk of door een professional die zijn pappenheimers kent. Als zorgaanbieder kun je dus een plekje aan de keukentafel veroveren. Vertrek dan niet vanuit je eigen aanbod, maar neem de zorgvrager en de gemeentelijke richtlijnen als uitgangspunt. Met andere woorden: wat is de beste oplossing voor je tafelgenoten? Als deze vraag beantwoord is, kun je voldaan van tafel gaan.

http://www.vgn.nl/artikel/16178