Gezien: Face Me van Theatergezelschap Kazou

Een voorstelling over liefde. Een onderwerp dat jong-volwassenen (maar wie niet?) uitermate bezighoudt. Een groep van 9 acteurs met een autistische beperking, allemaal jong-volwassen mannen en vrouwen, hebben samen met hun regisseur dit thema uitgewerkt. De gevoelens en ervaringen zijn van iedereen, de reacties daarop en uitwerkingen ervan heel individueel.
Het decor bestaat enkel uit drie schermen. Schermen, waar je achter kunt kruipen en waar vandaan je te voorschijn kan komen. Zo worden ze ook gebruikt. Als projectiescherm en als vluchthaven.

De voorstelling gaat over aanraking. Het is spannend om aangeraakt worden, soms irritant, zoals een acteur in een geprojecteerde video vertelt, als iemand je uit goedbedoelde bezorgdheid bij de schouder pakt en door elkaar schudt. Of als je elkaar moet aanraken in je rol. Of als je niet weet wat iemand van je wil.
 

Het gaat over het ontdekken en vormgeven van je sexuele identiteit. Over – letterlijk – wat het betekent om jezelf bloot te geven, heel voorzichtig, met eerst een blote enkel, vervolgens een blote voet, een blote schouder of verder. Waarbij degene die dat niet wil weliswaar dreigt te bezwijken onder de groepsdruk, maar toch uiteindelijk ‘stop’ kan roepen en het respect krijgt dat ze vraagt.

Of over je fantasie, wat je allemaal voor en samen met je geliefde zou willen doen. Een prachtige monoloog van een van de spelers, naar een tekst uit een engels toneelstuk. Samen boodschappen doen – je tas dragen – kijken hoe jij een bad neemt – iets van IKEA in elkaar zetten en samen (geen) ruzie maken.

Het gaat over aandacht voor jou en rust, als iemand je steeds appt om samen iets te doen terwijl je gewoon op de bank wil hangen. Of over ‘gezeur’ van anderen, ook van de mensen van wie je houdt.
Het publiek wordt betrokken, soms gevraagd om gewoon weg te gaan. “Ga maar weg!” ”Read my lips, ophoepelen!” “Hoor je niet wat ik zeg? Ga toch weg!” Is die vraag serieus bedoeld? Ga kijken!

Soms gaat het ook gewoon over de manier waarop dit stuk tot stand is gekomen. Acteur Jelle leest enkele emails voor; opdrachten van de regisseur. Schrijf allemaal een scène op uit je eigen leven waarin je bang was dat je zou verdwijnen. Emails compleet met alle interpuncties en contactgegevens van regisseur Jasper.
 

Het is een voorstelling die bestaat uit relatief veel tekst; eerdere voorstellingen van Kazou hadden meer dans en beweging in zich. Kazou kiest ervoor om regelmatig nieuwe regisseurs aan te trekken met elk een andere benadering. In de flyer ziet Nick, een van de acteurs, deze vorm, met meer monologen, als een uitdaging; hij is er trots op dit te kunnen. Linda vindt het voor zichzelf ook grensverleggend en spannend.
De teksten zijn, met enkele uitzonderingen, zelf of samen met de regisseur geschreven.

Ik heb geboeid gekeken. Het gaat over gevoelens en kwetsbaarheid, onzekerheid, met name vanuit de beleving van iemand met een autistische stoornis. Het erover vertellen maakt zelfbewust en krachtig, en dat is mooi om te zien.
Wat ik een beetje miste was de rode draad; het blijven individuele verhalen, waarbij de groep het individu ondersteunt maar als zodanig niet iets overstijgends brengt. Wat is liefde? Is de eenzaamheid, waar de flyer gewag van maakt, ook buiten de fantasie om te overwinnen? Misschien iets voor een volgende voorstelling?

Hans Garritsen

Gezien: zondag 27 maart 2017
Plaats: Theater a/d Rijn, Arnhem
Tijdsduur: 45 minuten
Regie: Jasper Vaillant
Spelers: Maarten van Alebeek, Jelle Bakker, Maarten Beekhuis, Ries Bruski, Teun Ridden, Linda de Rijk, Nick Ruhe, Merle Thomasson, Hanneke Veneberg

Zie voor speeldata, reserveringen en andere informatie: www.theaterwerkplaatskazou.nl
De voorstellingen vinden plaats in het eigen theater in Oosterbeek (bij Arnhem).